Η κλίση των γονάτων σου πολύ μ’ ευχαριστεί.
Δείχνεις αναίδεια στα κόκκινα πουλιά, στους αληθοφανείς
καθρέφτες και υποταγή στα γυάλινα ποτάμια, στη σάρκινη
νύχτα και σε μένα.
Στο υπόλευκο σκοτάδι.Κάτω, στο υπόγειο.
Η λάμπα κάηκε από την προχτεσινή της ολονυχτία.
Το πουκάμισο γίνεται σωρός στη μικρή κόκκινη λεκάνη.
Βουλιάζει σαν μικρό θωρηκτό, σαν μεγάλη νήσος.
Πάνω της τρία ερεθισμένα άλογα και δυο νέγροι
δασοφύλακες.
Τους πέφτει κι ο τελειωμένος φακός.
Υψώνουν τα χέρια , σαν αρχαία σπονδή.
Στα δάκτυλα τους κολλημένα φύλλα κισσού, μήπως
πιάσουν απ’ την ουρά κανένα ανήλικο άστρο πριν τη
μετανάστευση.
Οι άδειες φιάλες αλκοόλ μας κοιτούν φοβισμένα, Είκοσι
δάχτυλα ενωμένα.
Ακινητώ στο αίμα σου.
Διαμελίζονται σε χίλια μικρά σπέρματα.
Προχωρούμε εις βάθος.
Αναβλύζομαι στις κόκκινες κορυφές
των αιμοσφαιρίων σου.
Σε κολυμπάω.
Στις όχθες σου πύρινα άλογα τρέχουν, ξεχύνονται
σε λυσσασμένα βουνά, σε ερωτομανείς πεδιάδες.
Βουλιάζουν οι βαρήκοες οπλές τους σε βαλτώδεις
ερήμους.
Σπέρνουν σε ιδρωμένους αγρούς, παχύρρευστα σώματα.
Φουσκώνει ο δέκατος αγρός, σαν μικρή μάνα στην οχληρή
αντανάκλαση του ύπνου της.
Και στις παρυφές του γεννιούνται ρόδινα κρίνα,
στους κόλπους τους δυο αλογόμυγες θηλάζουν.
Χύνομαι στον καταρράκτη της ράχης σου.
Βυθίζομαι σαν άκληρη πέτρα στον πυθμένα σου.
Οχτώ αχινοί, πέντε κόκκινοι και τρεις λευκοί
συμποσιάζουν με δυο αλλόθρησκες χελώνες.
Μαύρες ηδονές οδηγούν δεκαπέντε καραβάνια
με γυμνόστηθες δούλες.
Αναδύομαι σε οργιώδη βλάστηση.
Μια μικρή μέλισσα επιθεωρεί τα ακέφαλα άνθη.
Ματωμένα σύννεφα τα χέρια μου πάνω στο σιδερένιο
γεφύρι σου.
Μέσα σου αλλοιώνομαι. Ασυγκλόνητα εμπόδια σείονται.
Ένας μικρός σεισμός με επίκεντρο το κρεβάτι μας.
Τα σώματα φεύγουν.Οι ψυχές μένουν.Τι έχουν να
χάσουν;Μια μετακόμιση ίσως;
Δε θα ξαναπαραβιάσω τα δικά σου σύνορα στο κρεβάτι.
Στο υπόσχομαι, δε θα ξαναγίνει.
Καλημέρα, αγάπη. Καλημέρα.