Τώρα που το σκέφτομαι δε χρειάστηκαν πολλά πράγματα

Για να μετακομίσεις στην ιστορία. Ένα μικρό χωριό εξακοντισμένο

Στα σύνορα, εγκαταλελειμμένο στη μοίρα του, νύχτες με

Χαμηλωμένα αστέρια να κουβεντιάζεις μαζί τους κι αστραπές.

Λευκές νύχτες να δείχνουν το δρόμο στις ζαλωμένες πολεμοφόδια

Μανάδες, άφησες όνειρα κι αγάπη στη μέση:


«κι η νύφη που θα `ρχότανε σε βλέπει στ’ όνειρό της».


Γιατί η χρεία χτυπούσε το μάνταλο της εξώπορτας ανυπόμονη,

Το δεντράκι - η δρυς- που έγειρες ψήλωσε άπλωσε κλωνάρια

Σκεπάζει το κοπάδι σκίζει το σκοτάδι, σιέται και λυγιέται

Όταν το κλαρίνο τ’ ανέμου τού παίζει έναν συρτό Πωγωνήσιο.