Πηγαίνω συχνά και κοιτάζω
Πράγματα παλιά
Πόσο παλιά κανείς δεν ξέρει
Πουθενά δε γράφει “ανήκει'

Πότε βρέθηκαν όλα στο δρόμο

Κεντήματα από χέρια τρυπημένα
Ντουλάπια σαρακοφαγωμένα
Δίχως του κουταλιού τα γλυκά
Η πίκρα διάχυτη στα ράφια
Λιωμένα κρόσσια βρομερά στους καναπέδες
Πολυκαιρία στα ίδια και στα ίδια
Καριόλες κονσόλες πασαβιόλες
Αυτό το στρώμα κάνει κοιλιά
Σα να κοιμόταν μπρούμυτα
Η γυναίκα με τα δέκα παιδιά
Αρμαθιές κλειδιά στραβά
(Έρωτες κλειδωμένοι στα συρτάρια)
Σε μια γωνιά το “καλημέρα σας’ ή
“Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν'

Δεν είναι κανένας εδώ
Φύγανε με την άμαξα όλοι
Κι αφήσανε σε μας τα πράγματά τους.