Έπεσε τη νύχτα απαλά
μια βροχή τις θύμησες να σβήσει
και τη λήθης το θολό νερό
πήρε μια καρδιά να λησμονήσει.

Σύννεφο πριν γίνεις μακρινό
ο νοτιάς μου φέρνει τη μορφή σου
όνειρο στο χρώμα της φωτιάς
κόκκινο βαμμένο απ’ το φιλί σου.

Στάλα, στάλα απ’ τ’ αναφιλητό
έγινε η καρδιά μου ακρογιάλι
κι εσύ βάρκα μ’ ανοιχτά πανιά
έφευγες και ξαναρχόσουν πάλι.

Ένα πρωινό μες στη βροχή
μια σταγόνα κύλησε στο χώμα,
είπες πως δε θα με ξαναδείς
μα εγώ σε περιμένω ακόμα.