Και στάθηκα, στο σάστισμά μου κι είπα:

Πως παίρνει το κορμί σε μισοφέγγαρο
και οι πλευρές, δες μοιάζουνε
κρατήρες του πλανήτη
π’ όλη φεγγοβολάει η τέφρα ενέργεια
κι η σκόνη του λιγνίτη

όπως κοιλιά επίπεδη, σα λίμνη
και στοά,
που πάλλεται, όπως πετσί
του τύμπανου, πάλλεται
και βοά.

Βλέπω τη γη να μοιάζει
σώμα ή πρόσωπο
και βλέπω τα νερά, να στάζουν
σαν παρείσακτο εμπόδιο,
που το τινάζεις και πετά.