Ένα φιλί, μόνο Ένα, όχι οποιοδήποτε, αυτό,
που τα μάγουλα καίει, το αίμα κοχλάζει
κόκκινους δρόμους ανοίγει, στην καρδιά οδηγεί
ιστορίες λαξευμένες με πάθος, φωτιά, αφηγείται.
Εκστατικά ακροβατώ στα μερεμέτια
του ταραχώδη, εκρηκτικού εγκεφάλου σου
στο εκκρεμές του σύμπαντός σου
μπρος στις λαίμαργες κι αβυσσαλέες ορέξεις σου,
άχορδες οι επιθυμίες σφήνωσαν, χαράκτηκαν.

Νυμφεύθηκες τον Έρωτα μ’ ΕΝΑ φιλί
που τ’ όνομά σου κεντά στο κορμί.
Χόρευες κι έσυρες και μένα στο χορό
κι ούτε που πρόσεξα τη δύση των ματιών σου.
Κόκκινο τριαντάφυλλο μου χάρισες, τα ροδοπέταλα
άνοιξε, μα αγκάθια γέννησε, δεν ευωδίασε.
Κλέφτικα τραγούδια ακούει η μέλισσα
που λαίμαργα ρουφά το νέκταρ των κρίνων
και των κρινόμενων.

Μετρώ τα φιλιά σου τα ματωμένα, τ’ αλατισμένα από δάκρυα
που κήπους πότισαν, βαφτίστηκαν με έρωτα
κι οι κερασιές γδυθήκαν, φεγγάρια να φορέσουν.
Διάσπαρτες νύχτες μοσχοβολούν το κορμί μου,
το φιλί σου έχω ντυθεί,
τα χάδια μου υφαίνεις σε τριανταφυλλένιο αργαλειό.

Ορμώμενη από μια ψυχή που εκβιάζει την αλήθεια μου
απ’ τα χαλάσματά μου, τις μουγγές λέξεις,
τα σφιχτά αφυδατωμένα, αγέραστα φιλιά,
απ'την ασημί κοιλάδα με τις δισέντρες
θα γευτώ την Αγάπη.

Τα σώματα, μάλλινα όνειρα ζεσταίνουν,
ακοίμητα τα μηνύματα του πόθου, στάζουν,
στη μνήμη μεταγγίzονται
σκουπίδια γέμισε, να ελευθερωθεί ζητά.
Άυλα πνεύματα στον κόσμο μου. Τις ώρες δολοφόνησα,
τις στιγμές, το χρόνο σταμάτησα,
την αναπνοή που μοιραστήκαμε,
φέτες την κόψαμε μ’ Ένα στόμα, απαρνήθηκα.

Τα κατακόκκινα φτερά του έρωτα μου φόρεσες,
Ζεστά γλυκόλογα μέλωσαν τα μαλλιά,
ξανθές κοιλάδες με άλικα αγριολούλουδα ανθίσαν στο κορμί,
η Δονκιχωτική σου θλίψη τους χτύπους της καρδιάς σφυροκοπεί,
την αγνότητά μου πλάθει
η νύχτα μάς έμεινε πιστή όπως εγώ σε σένα
κι εσύ με λυρικότητα το ύστατο φιλί, μου κούρσεψες.

Η αγάπη μου δεν άντεξε στις αγκυλωτές σου σκέψεις
έπνιξα τον έρωτα αντιμαχώντας, εκπνέοντας φθόγγους,
ήχους, φωνήεντα, νοήματα, λέξεις.
Νύχτωσε στους χρυσοκόκκινους μελαγχολικούς αμμόλοφους
κι εγώ αστέρια, ακόμη να δω.

Θολό το όνειρο, θολή κι η μορφή, σκιές χορεύουν
σβήνουν, μία- μία ξεθωριάζουν,
αόρατη σαν ξωτικό περιπλανώμαι.
Άν ήσουν αληθινός, αν είσαι πράγματι δικός μου,
σε μια άλλη διάσταση θα σε ξαναβρώ
'κεί που τα χιόνια ειν’ θαλασσί, οι αγάπες
δεν ξεψυχούν, δεν λυγούν στις θύελλες, στο σκοτάδι.