Παρανόησα πια τελείως.
Αυτοί οι αύλακες του νου
υπερχείλισαν τρέλα.
Μια αόριστη ύπαρξη
μόνο θυμάμαι
τώρα που τα χέρια
γίναν κραυγή
τώρα που τα μάτια
γέμισαν τέλμα.
Όλα έχουν ένα όριο
ακόμη κι αυτό
το ουράνιο ζουζούνισμα
στ’ αυτιά μου
κάποτε θα τελειώσει.

Ρίχνεις πετραδάκια
στα τζάμια μου
δεν είσαι εγώ
πάρ’ το απόφαση,
εδώ μέσα
κατοικούν οι λύκοι.
Εδώ μέσα υπάρχει
αρκετή πείνα και δίψα
για όλους μας
κι είμαστε πολλοί.

Λαμπυρίζουμε παράφορες
ίριδες στο σκοτάδι
τ’ ανοιχτά μας στόματα
αφρίζουν στέρηση.
Πού και πού, όταν
ρουθουνίζουμε ζωή,
γραπώνουμε δύναμη
και χιμάμε ο ένας στον άλλον
με την έμφυτη τέχνη του θανάτου.
Σαν ξεσχίσουμε
και την ύστατη προσπάθεια
κουλουριαζόμαστε στην παγωνιά
και δε σκούζουμε παρά μόνο
στο υπερβολικό βάθος.