Μου γράφεις πως ασπρίσανε οι τοίχοι των σπιτιών
Η σαβανώτρα και δυο – τρεις μοιρολογήτρες
παραγγείλανε πως, όπου να `ναι φτάσανε
Οι δρόμοι, νεκρωμένοι πια, ξαπλώθηκαν στα φέρετρά τους
Επιστρέφουμε...
Χτες βράδυ κωπηλάτησα ως το ναυάγιο ΤΑΧΤΣΗΣ
Σταυρό δεν είδα πουθενά
Αχρείαστος να `ναι
Ο αφρός του ωκεανού είναι, λένε, βάλσαμο
Μια – μια σφραγίζω τις αγάπες μου
και τις πετάω μες στο νερό.

Οι αλυσίδες τώρα κρέμονται τώρα κρέμονται απ’ τα σύννεφα
Μπλέχτηκα στα μαλλιά μου
Όπου τα πέλματά μου αγγίζουν το νερό
φυτρώνουνε σωσίβια
Για να περνά η ώρα, κάποτε, ασκούμαι και στη θρηνωδία
Φαντάζομαι μια προκυμαία, κι επ’ αυτής δυο – τρία σκιάχτρα
Ο άνεμος κουνάει τα μαντήλια του
Επιστροφή...
Αν η έξοδος πετύχαινε, δε θα `ταν βέβαια ηρωική
Μα οι ποντικοί δεν ψόφησαν ακόμα μέσ’ στα υπόγεια
να μου γράφετε: τα σκάνδαλα πάνω στο West – End
Τα δρομολόγια των τραίνων απ’ το Waterloo
στο Portsmouth
Και για το Νόμο: τροποποιήθηκε ή ακόμα...

Υποκλίνομαι και φιλώ τη φούστα της Βικτωρίας
Τα περιστέρια του Trafalgar Square
μαδάνε τα φτερά τους και με ραίνουν καθώς περνώ
Αύριο θα κάθονται στους ώμους των στρατιωτών
για ένα σπυρί καλαμποκιού....
Ακούω κιόλας στο γραμμόφωνο "Τον Χάρο τον αντάμωσαν πέντ’ – έξι χασικλήδες..."
Κι ο ήλιος μας; Βοηθάει να σαίπονται οι νεκροί;
Διακρίνω εκτοπλάσματα στην παραλία
Η αδερφή ξερίζωσε κι έφερε μια ροδακινιά
Κι ο πονηρός ζωγράφος κρέμασε στεφάνι στο μπαλκόνι του
Βλέπω ταινίες μαύρες: ΣΤΟΝ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΠΟΙΗΤΗ...
Μια πρόκληση στις γενεές που θα `ρθουν
Λέω να γράψω διατριβή για το "ΒΥΖΑΝΤΙΟ"
Ίσως να φύγω σύντομα και για την Αυστραλία...