Σε κράτησα στα χέρια μου,
ποιος σου δωσε τα ρούχα που φοράς
σε μάζεψα, σε δίψασα,
μα έγινες θηρίο και κλωτσάς.

Ζηλεύεις όταν τη βροχή,
κλεφτά απ'το παράθυρο κοιτώ,
πλαταίνεις σαν χαμόγελο
τις ώρες που τον κόσμο δεν μπορώ.

Εσύ, εσύ η πόρτα μου
εσύ, εσύ και το κλειδί
σε χάνω και σε βρίσκω
αγάπη σκοτεινή και σιωπηλή

Κοιτάζεις σπίτια και μορφές
ακούς της πόλης τ'άγριο βουητό
κι εγώ δεμένος πάνω σου
να φεύγω από τον κόσμο τον φτιαχτό.