Αυτός πού θορυβεί απόψε στην καρδιά σου,
ίσως είμαι εγώ,
αυτός πού φτερουγίζει στο αίμα σου
με τον ερειπωμένο καιρό στο βήμα του
μ’ ένα Θρυμματισμένο φεγγάρι στη μνήμη,
ίσως είμαι εγώ.

Χρόνια ταξιδεύω στην απουσία
μ’ ένα παλιό άνεμο στα χείλη
σαν ένα γερασμένο πουλί.
Οι άνθρωποι φθείρονται κι αλλάζουν ζωή
και συ γυρεύεις το στίγμα της χίμαιρας,
μια φωτιά να καείς
ένα τέλος να συντριβείς.

Το αίμα σου ένα σπασμένο φτερό λεηλατεί
ένα απολιθωμένο όνειρο.