Ανοιγόμαστε στο πέλαγος του ονείρου,
πρίμο αεράκι η μνήμη.
Τα μάτια των αλόγων μας, χάντρες μενεξεδιές
Οι χαίτες τους, χτένα χρυσή.
Τα χαλινάρια χαρακώνουν τις παλάμες μας,
ο Ωρίωνας ιππότης σιωπηλός.
Τα κρύα πρωινά, κάστρα απολιθωμένα στο δάσος των αυγερινών,
χειμαρρώδης η νεράιδα στις πλώρες των καραβιών.
Μια κοιλάδα με ξανθές γοργόνες τα μαρμαρένια αλώνια,
μια σημαία από κόκκινο νέκταρ στα κελιά των ερημιτών.
Γελαστή βεντάλια η μεγάλη αχιβάδα
στο στήθος του σπηλαίου με τις γαλάζιες πεταλούδες,
αλλάζουν δέρμα οι δράκοι στα σπαθιά του ήλιου.
Ανεξακρίβωτη η πορεία των ωκεανών,
οι ναυτικοί έπαιξαν στα ζάρια την τύχη του κόσμου
για μια χούφτα γρόσια.
Οι γαλαξίες τραγουδούν αμέριμνοι,
η γαλήνη πανδαισία του φωτός.
Οι καμπάνες μαντολίνα της άνοιξης,
η μνήμη η αθώα, ονειρεμένη σύλληψη.