Της Αγίας Μετανάστριας σήμερα, κατέβηκε από το εικονοστάσι να πει το σεκλέτι της ζωής της,
στο κοινό, βαμμένη στο χρώμα του θανάτου, αυτή πηγή της ζωής και του γλεντιού, το σώμα της
ηδονής κι η καρδιά της μοναξιάς, που ξέρει πότε ο γνήσιος καημός , γίνεται τραγούδι. Ξανθή
περούκα, μπούκλα το μαλλί κι απανωτά τσιγάρα, Μεγάλη Τρίτη κι οι εν πολλαίς αμαρτίαις
περιπεσούσες γυνές, βγαίνουν στους δρόμους, με ψίχουλα αγάπης, ξεγελούν την πείνα τους,
με δάκρυα ποτίζουν τις απουσίες τους. Πελάτες που τις αναζητούν στα πεζοδρόμια.

Στα καφενεία τα άδεια από φοιτητές λένε την ιστορία τους, ξένες μωρές παρθένες και το λάδι
λίγο, ίσα για το καντήλι, μόλις να χωράει μια ζωή. Τη ζωή τους. Μεγάλη Τρίτη σήμερα , τη μέρα
που γεννήθηκε ο Νίκος Γκάτσος κι αυτοκτόνησε ο Αδόλφος Χίτλερ, τη μέρα που αναγνωρίστηκε
στην αγνώριστη χώρα, η εθνική της αντίσταση, γίνεται η περιφορά των επιταφίων των κλειστών
μαγαζιών, απόγευμα στη Βαλαωρίτου, βήμα σημειωτόν ανάμεσα σε βιτρίνες που λύνουν την
σιωπή τους, συμμετέχοντας στο πένθος. Ο σεβασμός του "κλειστόν" στα χρόνια μιας
ιντερνετικής αποκτήνωσης που γεννάει ο φόβος του ανώνυμου σχολίου.

Της Αγίας Μετανάστριας σήμερα, που έχει παραχωρήσει τα δικαιώματα της Ανάστασης
στον δουλέμπορο, και μονολογεί στων Αμυγδαλέζων την ολόμαυρη ράχη, εκεί θα την βρειτε.
Οι περίεργοι κι οι θρήσκοι, οι ανένταχτοι της ηδονής και οι φιλομαθείς. Μη ξεχάσετε να
ανάψετε κερί. Για την ψυχή αυτών που αγαπήσατε κι αφήσατε να φύγουν από τη ζωή σας.
Κι αυτή θα πάρει φόρα σα λεηλατημένο από τη χρήση τζουκ μποξ και θα σας ψιθυρίσει γλυκά
σερμπέτικα στ’ αυτί, ένα ακόμη θρησκευτικό τραγούδι μοναξιάς απ’ την πατρίδα της.