Δεν έχει λόγια η μοναξιά.
σκίζει τους τοίχους, μπερδεύεται στα χώματα.
Γίνεται λάσπη και κολλά στο δέρμα μου,
μικρή κηλίδα, επίμονη, αχόρταγη,
απλώνεται στο σώμα και το βυθομετρά..
Δεν έχει λόγια η μοναξιά.
χτυπά την πόρτα, όταν έχεις καλεσμένους.
μπαίνει και στέκεται στο πάτωμα.
να φύγουν περιμένει
και όταν το δωμάτιο αδειάσει πια και μένεις,
μόνη
με την ακαταστασία,
παίρνει εκείνη το πανί να σφουγγαρίσει.
πλένει τα πιάτα,
στρώνει κρεβάτι και στρογγυλοκάθεται
στην έρημη ζωή σου.
Δεν έχει λόγια η μοναξιά.
Έπαψα να ακούω τις φωνές,
ακούω μόνο ένα μικρό ρυάκι
που μέσα μου κυλά και με πηγαίνει ,
μόνη,
πίσω από τις κουρτίνες.
να στέκομαι εκεί με ένα φιλί στα χείλη,
ένα φιλί που ακόμη δεν εδόθη.