Μοναξιά που περπατάς στους έρημους δρόμους!
Σβησμένα κεριά τα χαμόγελα,
δάκρυα λησμονημένα σε πεζούλια πέτρινα.
Ο καιρός ομίχλη ρευστή, άπιαστη.
Η ψυχή μας ξεχασμένη σε σοκάκια παλιά,
σιγοτραγουδά και μας κοιτά από μακριά,
μας αφήνει μόνους στην αγωνία μας.
Βιάζεται ν’ αποχαιρετήσει τους ζωντανούς της,
να θάψει τους νεκρούς της,
να στολίσει τις αναμνήσεις στα παραθύρια κάποιας παλιάς
άνοιξης.
Κι όλο καθυστερεί να γυρίσει.
Όσο περνούν τα χρόνια επιστρέφει όλο και πιο αργά.
Πόσος χρόνος να φροντίσει τις αγάπες της.
Πόσος χρόνος να φυτέψει λουλούδια γύρω από τις φωτογραφίες.
Να χαϊδέψει τ’ αγαπημένα πρόσωπα,
να τρέξει μαζί τους στα δρομάκια τα παλιά,
να τους βάλει να πλαγιάσουν στα πονεμένα κοιμητήρια.
Κι όλο περισσότερο αργεί κι όλο η μοναξιά μας μεγαλώνει.
– «Περίμενε, θα γυρίσω» μας λέει.
Αλλά το ρολόι χτυπά πολλές φορές και δεν προλαβαίνει.
Και τη βλέπουμε από μακριά σε λησμονημένους κήπους.
– «Έρχομαι» λέει,
«να ποτίσω τα τριαντάφυλλα, να ρίξω νερό στις γλάστρες.
Έρχονται τα βράδια οι αγαπημένοι,
κάθονται κάτω απ’ το φεγγαρόφωτο.
Μοσχοβολά το χώμα, λάμπουν τα μάτια τους,
κρατούν τη στοργή μου στο στήθος τους.
Πρέπει να είναι καθαρά τα σεντόνια όπου θα κοιμηθούν,
δροσερή η νύχτα στα σώματά τους».
– «Έρχομαι» λέει,
κι όλο φροντίζει τις έρημες κάμαρες,
τους χορταριασμένους κήπους,
τ’ αγαπημένα ξανθά μαλλιά.
– «Έρχομαι» μας λέει,
χαϊδεύοντας τα χλωμά τους χέρια.
Κι όλο και πιο πολύ αργεί.
Και παίρνουμε απόφαση τη μοναξιά μας.
Οι δρόμοι έρημοι.
Μόνο ο καιρός ακούγεται στα πλακόστρωτα.
Μα οι ρυτίδες μας βαθαίνουν,
η απουσία της ζωής μας αβάσταχτη.
– «Λίγο ακόμη» ακούμε την ψυχή μας να λέει,
«ν’ αγαπήσω τα δέντρα της αυλής,
να βάλω νερό να πιουν τα πουλιά,
να ρίξω θυμίαμα στους τάφους.
Οι νεκροί μιλούν τις νύχτες,
τους ακούν τα περιστέρια,
όλη νύχτα ξαγρυπνούν μαζί τους.
Τις μέρες περπατούν κάτω από τον ήλιο,
κοντοστέκονται στις σκιές,
γελούν δίπλα μας κάτω απ’ το μεγάλο κιόσκι
και δεν τους υποψιαζόμαστε».
– «Λίγο ακόμη» λέει η ψυχή μας,
κι εμείς της κάνουμε τη χάρη, γιατί έχουμε κατανόηση,
μα η μοναξιά μας μεγαλώνει.
Βαστούμε στα χέρια την ερημιά μας.
Θέλουμε λίγη αγάπη.
Αλλά πότε θα γυρίσει η ψυχή μας, όλο μας ξεχνάει.
– «Έρχομαι σε λίγο» μας λέει.
Κι όλο ξεχνιέται κάτω απ’ τ’ αστέρια να μετρά τις αναμνήσεις,
να ψελλίζει τραγούδια στα χελιδόνια που φεύγουν,
να καρφιτσώνει λουλούδια στα πέτα των αγαπημένων.
– «Έρχομαι» λέει,
κι εμείς την κοιτούμε μ’ αγάπη και δάκρυα,
γιατί καταλαβαίνουμε τον πόνο της.
– «Μείνε λίγο ακόμη» της λέμε, «δεν πειράζει».
Μα η μοναξιά μας γίνεται αβάσταχτη.
Η αγάπη μάς ερημώνει.
Και περιμένουμε.
Δέντρα γυμνά, ποτάμια στεγνά.
Περιμένουμε έρημοι,
βρέχοντας με δάκρυα το σταυρό της χαμένης μας ζωής,
της χαμένης μας άνοιξης.