Μεθεόρτια του Μυστικού Δείπνου εμφανίσθηκε ο νεανίας γυμνοσκελής,
γυμνόστερνος, γυμνός κατά τα αιδοία Με μέση σφαγμένη από μαύρο
μαντήλι, αρπαγμένο από στρώμα χήρας γυναίκας. Μπροστά στους
προσκυνητές του επιταφίου, άγγιζε -Μεγάλη Παρασκευή- την ξεφτισμένη
λεβηρίδα του.

Κρατώντας λήκυθο μελανόμορφη, γιομάτη στάχτες εφταμηνίτικων βρεφών
και μαύρη σκόνη από το ηφαίστειο της Θήρας, στριφογύριζε τις παλάμες
του στον άνεμο χτυπώντας μυρωδιές λάγνες και οδαλίσκες.

Εξήρε ενώπιον του πλήθους το θάνατο...Όταν από το καλντερίμι της
Ευαγγελίστριας ως του Προφήτη το λόφο χύνονταν ο τρίτος ήχος πλάγιος
εσπερινός, άρχισαν γαμψώνυχα να φυτρώνουν στα πόδια του και τα μαλλιά
του να σκουραίνουν στ’ ολόμαυρο της νύχτας.

Μεχέγκι το φεγγάρι, ότι έσβηνε κι αλάφρωσε η γύμνια του.

Γύναια συν μύροις, ήκουσι μυρίσαι,
Χριστόν, το Θείον μύρον
θάνατο θανάτω, συ θανατοίς θεέ μου,
θεία σου δυναστεία...
έψαλεν η χήρα με βήματα που μόλις πρόφταιναν τα εξαπτέρυγα και έλυσε
από τη μέση του το μαντίλι της. Το πότισε μ’ αρώματα πανάκριβα και
σπάνια, καθώς δύσκολα τα βρίσκει κανείς σ’ ολάκερη Ανατολή και
Δύση και του το ξαναφόρεσε. Όμως θηλιά ετούτη τη φορά, σφιχτή ολόγυρα από το
λαιμό. Να σφίγγει το λαιμό του.

Ως το πρωί εκείνη η Γυναίκα, τυχάρπαστη χήρα π’ αξίωσε τη μοίρα της
αθάνατης, κληροδότησε στον νεανία έναν ύπνο αγριεμένο, σκάβοντας με
ώχρες και φλεγμονές το δέρμα του και βάζοντας τα φίδια, τα μαλλιά της να
του δαγκάνουν τα χείλια, τα από τόση ηδονή σαν γκαστρωμένα.