Κατάσαρκα φορεμένη η θάλασσα
ο πόθος της αιωνιότητας βαθύς
Άφθαρτος χιτώνας στο στήθος του Προμηθέα,
οι εντολές γραμμένες στις πλάκες του ορίζοντα.
Περίσσεψαν τ’ αγιοκάντηλα στα βράχια με τις πολλές λαβωματιές,
αντηχούν οι κλαυθμοί των αιώνων.
Αθώα ελάφια τα σφάγια της ειμαρμένης,
το δάκρυ πηχτό στους βωμούς.
Τα τραπέζια γεμάτα απ’ τους μνηστήρες μιας Ιθάκης πεντάρφανης,
ο αρχάγγελος τραβά το ξίφος του να χτυπηθεί το πεπρωμένο.
Ταράχθηκε τ’ όνειρο και γέμισαν πληγές τα κύματα,
πώς να ξεπλύνει τόσα κρίματα ο ωκεανός;
Στ’ ακρογιάλια λυγμοί και μαντήλια κοριτσιών
που αποχαιρέτησαν τους αγαπημένους τους,
η Αργώ φριχτό θυσιαστήριο μιας πλάνης.
Κριάρια με στριφτά κέρατα στις πλώρες των καραβιών
που πλέουν στην άβυσσο,
άμοιρες οι ψυχές στα χέρια του καιρού του ανυπόταχτου.
Θρηνεί το ξημέρωμα για τους άκλαυτους αγγέλους,
τα ουράνια γεμάτα πόνο και προσευχή.
Μαρμάρωσαν τα πουλιά,
τα καντήλια σβηστά
τα όνειρα αλύτρωτα, σπαρακτικά.