Γύρω από τα περίπτερα
στέκονται οι παππούδες
με τα χεράκια σταυρωτά
θυμούνται ελπίδες φρούδες.

Τα πρωτοσέλιδα κοιτούν
του κόσμου όλα τα νέα
με μια αδιάφορη ματιά
κοιτάζουν μια μοιραία

Μείναμε μόνοι μας εδώ,
θάψαμε όλες τις Ιθάκες
κηφήνες για μια Γηραιά,
γέροι, μανάδες και εργάτες.

Μείναμε μόνοι μας εδώ
σαν δρόμος από χώμα
η σκόνη του θα μαρτυρά
μια νέα Βαβυλώνα.

Η τελευταία μέλισσα
κρεμάει τους κηφήνες
όλο το μέλι της πουλά
ανάβει μια ψηλή φωτιά,
θάβει δύο ελπίδες.

Στου σύμπαντος τη σιωπή
στου γαλαξία το μαύρο
ανοίγει διάφανα φτερά
και μ’ ένα σάλτο της πηδά,
φεύγει γι’ άλλο ναυάγιο.