Σαν αγριόπαπιες τα σύννεφα τραβούσαν για το νότο.
Φέρναν νερό να βρέξουνε τη διψασμένη γη.
Μεσοστρατίς και έκρυψαν τον ήλιο από τον κόσμο.
Και μια κορφή απόμακρη, γριά και ξιπασμένη,
λιαζότανε αμέριμνη, αρχόντισσα σωστή.
- Κάντε στην άκρη αδέξια, τραβήξτε γι' άλλα μέρη,
να ζεσταθεί η ράχη μου, να λιώσουνε τα χιόνια.
Σηκώνεται πελώρια κι όλες τις στράτες φράζει.
Ο ουρανός που έβλεπε τα πάντα από κει πάνω,
αγριεμένος ξέσπασε και ρίχνει αστροπελέκι.
Τ’ αστροπελέκι έσκασε μες στου βουνού το δάσος,
όλα τα ξύλα κάρβουνο κι όλες οι πέτρες σκόνη.
Χρόνοι πολλοί δεν πέρασαν κι ένα ξάστερο βράδυ,
πλάνης διαβάτης βρέθηκε σε μια ατραπό του δάσους.
Παγιδευμένος στα όνειρα της μαγεμένης νύχτας,
καρβουνισμένο κούτσουρο το πόδι του σκαλώνει.
- Πρόσεχε, σε παρακαλώ, διαβάτη, τις πληγές μου,
μα πιο πολύ τη φύτρα μου τη φρεσκογεννημένη.
Σκύβει να ιδεί από κοντά και λέει απορημένος :
- Πως γίνεται στο κάρβουνο να βγαίνει το χορτάρι;
Κι εκείνο του απάντησε :
- Από τη στάχτη ξεπηδά η σπίθα της ζωής,
κι από το σκοτάδι, της αυγής το πρώτο καρδιοκτύπι.