Τέσσερις τοίχοι κι ούτε μια φωτογραφία
αυτά μου έμειναν στα χρόνια που περάσαν,
μα εγώ συνήθισα να είμαι μια κυρία,
είμαι κυρία, για αυτό όλοι με ξεχάσαν.

Μείνε κυρία μου λοιπόν μονάχη, μείνε
μ’ ένα χαμένο παρελθόν χωρίς παρόν
κι απ’ το πιοτό της μοναξιάς συνέχεια πίνε
μ’ ένα χαμένο παρελθόν μείνε κυρία μου λοιπόν.

Τέσσερις τοίχοι κι ούτε μια φωτογραφία
αυτά μου έμειναν απ’ τη ζωή μου όλη,
μα αφού το διάλεξα να λέγομαι κυρία
μονάχη βρίσκομαι και ήταν δίπλα όλοι.

Μείνε κυρία μου λοιπόν μονάχη, μείνε
μ’ ένα χαμένο παρελθόν χωρίς παρόν
κι απ’ το πιοτό της μοναξιάς συνέχεια πίνε
μ’ ένα χαμένο παρελθόν μείνε κυρία μου λοιπόν.