Ασχημομούρη πετεινέ, βαρέθηκα
ν’ ακούω τη μιλιά σου
Μπούχτισα τη φιγούρα σου
κι η αδιάκοπη μουρμούρα σου
φιλοσοφία παλιάτσου.

Μετράς τα δευτερόλεπτα
γονατιστός μπροστά μου
κι ο τρόμος σου ταράζει το μυαλό.
Το ξέρω πως θα το ’θελες
ν’ ακούσεις τη μιλιά μου
μα εγώ θα παραμείνω σιωπηλός.

Σου δίνω δέκα τέρμινα υπόλοιπο ζωής
και το ’βαλα σκοπό να σε απομονώσω
Βρίσκεσαι μπρος στα πρόθυρα αυτοκαταστροφής
παλεύεις μέσα στα νερά απ’ τον ίδιο σου το βόθρο.

Πατέρας, μάνα κι αδερφή στον ίδιο τον εαυτό μου
γεννήθηκα μονάχα για να ζω
Μα σα να παρεξήγησες το παραμιλητό μου
και νόμισες πως ψάχνω για εχθρό.

Ήσυχη η νύχτα στο βουνό σ’ ετούτο τον πλανήτη
μακριά απ’ το Γαλαξία σου αιωρούμαι στο κενό
Ακούω τις άγριες σου κραυγές, φριχτέ
γουρουνομύτη
μα αδιαφορώ πια ολότελα γι’ αυτό το σκηνικό.