Κρυμμένος σ’ ένα υπόγειο μακριά
κάπου στο Περιστέρι ή στο Μπραχάμι
ή κάπου ακόμα πιο μακρύτερα
ανύποπτος, τα παιδικά μου χρόνια παραφύλαγε.
Αδέσμευτος μέσα στο χρόνο, ανυποψίαστος.
Στον όποιο χώρο προσαρμόσιμος.
Ο άνθρωπος με τα κοινά ενδιαφέροντα
κοινή βορά, βορά του κοινού
κοινός κανόνας, κανόνας του κοινού
που πάντα βρίσκει μια παρέα για να μιλά
για το ποδόσφαιρο, για γάμους, για βαφτίσια
για τα σκουπίδια, τα κοινόχρηστα και για πολιτικά.
Ο κάθε χώρος του πηγαίνει
κι εγώ, που ψάχνω την παλιά μου γειτονιά.
Λοιπόν νάτον που με κοιτά ψυχρά κι αγριεμένα
Τι να του πω; «Αχ, φίλε μου κι αν ήξερες;»
Δεν ξέρει. Δεν ξέρουν.
Ο χρόνος ανύποπτος και για τους δυο μας.
Και τούτος με κοιτά, ο αγαθός.
Καινούργιοι φίλοι, καινούργια καφενεία, στέκια καινούργια
Καινούργια πιο καινούργια κι ακόμα καινουργιότερα.
Και μέσα εκεί οι άνθρωποι παλιοί κι ακόμα πιο παλιότεροι.
Κι έρχεσαι ξάφνου εσύ
να μ’ οδηγήσεις πού να με πας;
Στον τόπο εδώ που μ’ έφερες, ειμ’ ένας άγνωστος
Ούτ’ έστω ένας ξεχασμένος
Ειμ’ ένας άγνωστος.