Ότι αγγίζω σε θυμίζει
το μυαλό μου φτερουγίζει κάθε στιγμή
σ’ άλλες ώρες, σ’ άλλες μέρες
που με τα φιλιά μας γιόρταζε η ζωή.

Μοναξιά κι η νύχτα δεν περνάει
μέσα μου η καρδιά για σένανε πονάει.
Όνειρα χαμένα φύλλα σκορπισμένα
τίποτα δεν έχει μείνει τώρα πια.

Μοναξιά κι η νύχτα δεν περνάει
μέσα μου η καρδιά για σένανε πονάει.
Άδειασε ο κόσμος, νιώθω τόσο μόνος
χάθηκες κι είμαι σαν στάχτη από φωτιά.

Φεύγει η νύχτα, μένει η πίκρα
το κλειδί της ευτυχίας πήρες μαζί
και πεθαίνω που επιμένω
να πιστεύω πως ο έρωτας αυτός ζει.

Μοναξιά κι η νύχτα δεν περνάει
μέσα μου η καρδιά για σένανε πονάει.
Όνειρα χαμένα φύλλα σκορπισμένα
τίποτα δεν έχει μείνει τώρα πια.

Μοναξιά κι η νύχτα δεν περνάει
μέσα μου η καρδιά για σένανε πονάει.
Άδειασε ο κόσμος, νιώθω τόσο μόνος
χάθηκες κι είμαι σαν στάχτη από φωτιά.