Στα σπίτια ορθάνοιχτες οι πόρτες, και τα παράθυρα ανοιγμένα.
Όχι γιατί τον περιμέναν, αλλά δεν ζούσε εκεί κανένας.
Στα δέντρα έβρισκε σημάδια, γραμμές στους τοίχους κιμωλίας.
Κάποιος το χρόνο θα μετρούσε, περνώντας ώρες αγωνίας.

Εκεί που χόρευε και ζούσε, που έπαιζε και έκανε βόλτα,
εκεί που κάποτε γελούσε, γέμισε ζώα και άγρια χόρτα.
Και με έναν κόμπο στο λαιμό του, ψάχνοντας να βρει κάποιον κύρη,
βλέπει μια γνώριμη φιγούρα, κάτω απ’ το πέτρινο γιοφύρι.

Ερήμωσε αυτός ο τόπος, γιέ μου σαν φύγαν οι ανθρώποι.
Να ζήσουν δεν υπήρχε τρόπος, και τους τραβήξαν άλλοι τόποι.
Και εγώ που έμεινα ξοπίσω, του χωριού μου απομεινάρι,
μιας και δε θέλω αλλού να ζήσω, θα κάτσω εδώ και όπου με βγάλει.

Πες με τρελό και πεισματάρη, και ας μην υπάρχει εδώ κανένας,
τον χρόνο μου θα τον περάσω, με το κουφάρι αυτής της χτένας.
Θα χαραμίσω τη ζωή μου, να πίνω εδώ σ’ αυτόν το λάκκο.
Κάτσε αν θές λίγο μαζί μου, αλλιώς… άντε γαμήσου κ’ άσπρο πάτο.