Όταν θα φύγω από τον κόσμο αυτό να δεις
θα γίνω σύννεφο σε γκρίζα δειλινά,
μέσα σ’ απέραντα λιβάδια θα με βρεις
και σε χαράδρες από απάτητα βουνά.

Όταν θα φύγω από τον κόσμο αυτό να δεις
θα γίνω άγγελος με κόκκινα φτερά,
δροσοσταλιά θα γίνω διψασμένης γης,
ένα ρυάκι με κρυστάλλινα νερά.

Μα αυτό που σίγουρα θα γίνω
θα ‘ναι ένα αστέρι εκεί ψηλά,
που όπου κι αν βρίσκεσαι θα σου χαμογελά,
θα σου κρατά πάντα τις νύχτες συντροφιά.

Όταν θα φύγω από τον κόσμο αυτό να δεις
θα γίνω ανταύγεια στον καθρέφτη τ’ ουρανού,
μέσα στις λάσπες θα ‘μαι ο χτύπος της βροχής
κι αγέρας πάνω από τις στέγες του μυαλού.

Όταν θα φύγω από τον κόσμο αυτό να δεις
ίσως να γίνω ένα τραγούδι μοναξιάς,
σε μια κιθάρα ένα τρίξιμο χορδής
και κάποιο σκίρτημα ευαίσθητης καρδιάς.

Μα αυτό που σίγουρα θα γίνω
θα ‘ναι ένα αστέρι εκεί ψηλά,
που όπου κι αν βρίσκεσαι θα σου χαμογελά,
θα σου κρατά πάντα τις νύχτες συντροφιά.

Όταν θα φύγω από τον κόσμο αυτό να δεις
θα γίνω κλάμα κι αμανές μιας φυλακής,
θα γίνω πλοίο κάποιας άγονης γραμμής
κι απομεσήμερο θλιμμένης Κυριακής.

Όταν θα φύγω από τον κόσμο αυτό να δεις
θα γίνω γλάρος στου Αιγαίου τις σπηλιές,
ένα ξωκλήσι κάποιας έρημης ακτής
ένα σημάδι απ’ της ψυχής σου τις πληγές.

Μα αυτό που σίγουρα θα γίνω
θα ‘ναι ένα αστέρι εκεί ψηλά,
που όπου κι αν βρίσκεσαι θα σου χαμογελά,
θα σου κρατά πάντα τις νύχτες συντροφιά.