Και μια αύρα μου εκπέμπει η μπουγάδα
που θυμίζει της αυλής την πρωινάδα
παρ’ όλα που νυχτώνει στα σκαλιά μας.

Εκτίμησα της γάτας το χαλάκι
και το ψυγείο που κολλάει το μαγνητάκι,
το σφύριγμα της χύτρας όταν βράζει
και την κουβέρτα την πικέ που μας σκεπάζει.
Μα δεν εκτίμησα εσένα και εμένα
μόνο τα άψυχα έχουν ψυχή παρθένα.

Αγκαλιασμένοι με τη γάτα στο σαλόνι
και με κροκέτες που στο πάτωμα απλώνει
τις ιστορίες μας της λέω απ’ τα παλιά.

Κι ένα θάμπος σιγοπαίζει στην κουρτίνα
μες στο δυάρι που νοικιάσαμε στη Σίνα
παρ’ όλα που μέρα με τα τζάμια ανοιχτά.

Εκτίμησα της γάτας το χαλάκι
και το ψυγείο που κολλάει το μαγνητάκι,
το σφύριγμα της χύτρας όταν βράζει
και την κουβέρτα την πικέ που μας σκεπάζει.
Μα δεν εκτίμησα εσένα και εμένα
μόνο τα άψυχα έχουν ψυχή παρθένα.