Σε μια χώρα μακρινή ζούσαν μόνο γυναίκες
και τα μωρά που έκαναν ήταν όλα μπεμπέκες.
Μόνο με τόξα έπαιζαν, κοντάρια και σφεντόνες
ζήτω οι γυναίκες φώναζαν, ζήτω οι Αμαζόνες.

Αγάπαγαν τα άλογα, καλπάζαν στα λιβάδια
και με το τόξο αγκαλιά κοιμόντουσαν τα βράδια.
Ποτέ δεν φόραγαν κραγιόν και χαϊμαλιά με χάντρες
μα ήξεραν να πολεμούν καλύτερα απ’ τους άντρες.

Κοίτα μπράτσα, κοίτα πλάτες
και κορμοστασιές σπαθάτες.

Βασίλισσά τους ήτανε η ωραία Ιππολύτη
που ’χε μια ζώνη ολόχρυση φτιαγμένη από τεχνίτη.
Όμως τη ζήλεψε πολύ η κόρη του Ευρυσθέα
που για τον εαυτούλη της μεγάλη είχε ιδέα.

Φωνάξανε τον Ηρακλή, τη ζώνη θέλω τώρα
και μια και δυο σου να ‘τονε στην Αμαζονοχώρα.
Με σεβασμό κι ευγενικά μιλάει της Ιππολύτης
γιατί ήταν κύριος σωστός, όχι κάνας αλήτης.

Κοίτα μπράτσα, κοίτα μπόι
πως τον λεν αυτόν τον γόη.

Η βασίλισσα γελάει, είναι τόσο γλυκούλης
μα οι άλλες αγριέψανε, τι λέει τούτος ο μπούλης.
Έγινε μάχη τρομερή κορίτσια με αγόρια
πολέμησε κι ο Ηρακλής αλλά με στενοχώρια

Στο τέλος νίκησε αυτός, της άρπαξε τη ζώνη
και έφυγε σκυφτός-σκυφτός χωρίς να καμαρώνει
Για ένα παλιοστόλιδο, για μια παλιοζωνίτσα
τον στείλανε να πλακωθεί με όμορφα κορίτσια.

Φύγε Ηρακλή μη τρέξουν
τα κορίτσια και στις βρέξουν.