Κατέβα, Ηρακλή μου, στα βάθη της σπηλιάς
τον Κέρβερο να φέρεις, ζητάει ο βασιλιάς.
Κι ο Ηρακλής του λέει ρε συ, δεν πας καλά,
νομίζω σου ’χει στρίψει κατέβασες ρολά.

Δεν είναι μαλτεζάκι, δεν είναι ούτε κανίς
τον τρέμουν τα παιδάκια τον τρέμουν κι οι γονείς.
Έχει ουρά από φίδι και κάτι δόντια να
φυλάει νύχτα μέρα του Άδη τα στενά

Κερβεράκο, Κερβεράκο
βρε τρικέφαλε σκυλάκο
τι φυσάς και ξεφυσάς
και γαυγίζεις και λυσσάς;

Μα τι να κάνει όμως που ήταν διαταγή
φοράει τη λεοντή του και χώνεται στη γη.
Τα μάτια βγάζουν φλόγες, τα δόντια τράκα-τρακ
μεγάλο πανηγύρι, μεγάλο πατατράκ.

Τον δένει μ’ αλυσίδες, του ρίχνει ροπαλιές
και φίμωτρο στο στόμα μην κάνει ζαβολιές.
Μην είσαι δαγκωνιάρης, να ’σαι καλό σκυλί
γιατί θ’ αρπάξεις κι άλλες χωρίς αναβολή.

Κερβεράκο, Κερβεράκο
που παρίστανες το δράκο
κάτσε τώρα στην αυλή
σαν υπάκουο σκυλί.