Κοινή η μοίρα μας κοινή κι η φύρα μας κι ότι απογίνει,
δυνάμεις μαζεύω ωστε να γίνει η υπέρβαση,
πόσο βαριέμαι τη σωφροσύνη,
την έκταση που παίρνουν τα ασήμαντα και την έκσταση,
την έπαρση στην έκφραση, τους άθλιους ραγιάδες..
χοντράδες; μπα…είναι μυριάδες,
γλύφαν' τα κόκκαλα ενώ άλλοι τρώγαν' σάρκες
τώρα.. αραδιάζουν αράδες, μιλάνε σαν ντοπαρισμένες φοράδες
για δες! περί ήθους εν μέσω του πλήθους παρλάτες
περί ύψους, βάθους, πλάτους μα κατά βάθος ονειρεύονται
ανθρώπους κλειδιά, θέσεις εργαλεία,
διψούν για περασμένα μεγαλεία
μικροαστών σε εποχές των παχιών αγελάδων,
εποχές των λιγοστών μπελάδων, αυτών,
εποχές των λειψών και δειλών ηγετών,
των βολεμένων λουκουμάδων και των κουμπάρων,
τώρα σίγουρα χεσμένοι τρέχουν άρον-άρον, δώρον άδωρον
και στο παρόν με ότι να 'ναι ταυτίζονται
σαν τις μύγες στα σκατά εκεί που οι μέτριοι συνωστίζονται...


Δεν απευθύνομαι σε ευσυνείδητους
μα σε νοικοκυρέους δύσμορφους που 'χουν ευθύνη,
βρωμάν' την κομματίλα εκείνη,
φυγόμαχοι όχι, είμαστε εκείνο που θα 'ρθει και θα μείνει,
σ' αγρότες που αφήσαν' τη γη και το χώμα,
πίνοντας μπόμπες σε σκέλια χώθηκαν λιώμα
με ανάσα που βρώμαγε σαν γαϊδούρι,
με επιδοτήσεις πουλάγανε μούρη…
δεν κρίνω κανένα ειν' η αλήθεια
κι η αλήθεια οφείλουμε να μας γίνει συνήθεια
κι αν είναι τώρα η ευκαιρία ας την αρπάξουμε
γιατί έχουμε χρέος να συνυπάρξουμε,
την με αίμα γραμμένη ιστορία ας βάψουμε
μ' άλλα χρώματα για τα παιδιά μας να αλλάξουμε
αφού στα αλήθεια δεν υπάρχει στρατόπεδο
κι όποιος φτιάχνει στρατόπεδο είναι φασίστας ή κωλόπαιδο
κι αν δεν γουστάρεις αυτό που λέω, άντε γαμήσου
και εσύ κι οι όμοιοι σου...
Παρευρίσκομαι...