Τι και αν είναι Δευτέρα
τι κι αν είναι Κυριακή
δεν υπάρχει μια μέρα
να μην είσαι στη σκέψη γυαλί.

Με σκοτώνουν οι ώρες
που δεν είσαι εδώ
μα τα βράδια πονάνε
περισσότερο.

Μετά τις δώδεκα τα βράδια εφημερεύω
μετά τις δώδεκα στην τρέλα ακροβατώ.
Σ΄ ένα τεράστιο κενό αργοπεθαίνω
μετά τις δώδεκα δεν ξέρεις τι περνώ.

Κάνε κάτι να ‘ρθεις,
άμα θέλεις μπορείς
ξέρεις που θα με βρεις,
πάρε έστω ένα τηλέφωνο.

Δεν τα κλείνω τα μάτια
τη μορφή σου μη δω
μέρα νύχτα κομμάτια
δεν τη παλεύω μόνο εγώ.

Μου τελειώνουν οι δείκτες
μου τρυπάνε το μυαλό
εφιάλτες οι νύχτες
πως να κρατηθώ.

Μετά τις δώδεκα τα βράδια εφημερεύω
μετά τις δώδεκα στην τρέλα ακροβατώ.
Σ΄ ένα τεράστιο κενό αργοπεθαίνω
μετά τις δώδεκα δεν ξέρεις τι περνώ.

Κάνε κάτι να ‘ρθεις,
άμα θέλεις μπορείς
ξέρεις που θα με βρεις,
πάρε έστω ένα τηλέφωνο.