Αυτές οι νότες που σας στέλνω με την άνωση
δεν έχουν πια κανένα ενδιαφέρον,
κανένα ενδιαφέρον,
κανένα μουσικό ενδιαφέρον.

Απ’ τον καιρό που το ναυάγιο μας σώριασε αργά
σαν βάρος έκπληκτο ως κάτω στο βυθό,
το πιάνο του ολόφωτου υπερωκεάνιου κι εγώ
έχουμε γίνει ένα πελώριο όστρακο,
ένα πελώριο όστρακο, φωλιά των ιππόκαμπων
λουλούδι εξωτικό, λουλούδι εξωτικό, λουλούδι εξωτικό.

Έχουμε γίνει μάλλον διακόσμηση πυθμένος,
υπόκωφη επίπλωση βυθού,
διάδρομος ψαριών που όλο απορούν,
που όλο απορούν μ’ αυτή μνήμη,
μ’ αυτή μνήμη την ασπρόμαυρη
του παπιγιόν, των πλήκτρων, του κολάρου.

Κι αν κάπου κάπου στη βαρκάδα σας,
πάνω στην ήρεμη επιφάνεια του νερού,
διακρίνετε πέντε έξι φυσαλίδες
κάτι σαν ντο, κάτι σαν σολ, κάτι σαν μι
μη φανταστείτε μουσική, μη φανταστείτε μουσική.
Λίγη σκουριά είναι που ανεβαίνει
κάθε φορά που το θυμάται,
κάθε φορά που το θυμάται πιέζει κι ανεβαίνει,
πιέζει κι ανεβαίνει, πιέζει κι ανεβαίνει.

Γι’ αυτό να μην ανησυχείτε,
το πιάνο μου κι εγώ είμαστε μια χαρά εδώ
εκπνέοντας πότε πότε νότες άσχετες
αλλά μες στην ασφάλεια του πλήρους ναυαγίου.

Και επιτέλους μακριά,
μακριά από κάθε προοπτική πνιγμού.
Από κάθε προοπτική πνιγμού.