Στη γλυκιά τράπεζά μου έχω βάλει τα μικρά χρήματά μου,
αχ, παιδάκια μου, χρηματάκια μου σας μεγαλώνω
για να μου δώσετε αύριο ένα ποτήρι νερό.

Νέα σας δεν έχω απ’ τη θερμοκοιτίδα.
μόνο ο ταμίας, ο πιστός νοσοκόμος,
μου φέρνει τις καινούργιες σας φωτογραφίες
στο βιβλιάριο υγείας παιδιού
και κάθε εξάμηνο γιορτάζουμε μαζί
τα γενέθλια, τα γενέθλια σας.

Άχου, παιδάκια μου,
αχ, θηριάκια μου, χρηματάκια μου.

Ο ταμίας έχει γυάλινο ντεκολτέ,
ένα τζάμι, σαν τα γυαλιά των ανθρώπων
που εμποδίζουν το πλήρες φιλί.

Κι έτσι κάθε φορά σας κοιτάω κλεφτά στο κομπιούτερ,
ο ταμίας είναι φτωχός, με κοιτάει λυπημένα
κι έχει ένα ύφος σαν να θέλει να χιμήξω,
να χιμήξω, να σας αγκαλιάσω
να κλεφτούμε κι οι τρεις και να φύγουμε,
για νησιά και για άσωτα.

Άχου, παιδάκια μου,
αχ, θηριάκια μου, χρηματάκια μου.

Αλλά κι εσάς κωλόπαιδα σας ξέρω,
κωλόπαιδα σας ξέρω,
μέσα στις φλέβες σας κυλάει το αίμα του τόκου,
το αίμα του τόκου.