Και πώς συγγνώμη να ζητήσω,
φόβος μπροστά και φόβος πίσω
και πάντα ένα γραμμάτιο
νυχτερινό και μάταιο.

Και πόσα όνειρα ν’ αντέξω,
μέσα σκουριά, σκουριά κι απ’ έξω
και πάντα ένα δωμάτιο
νυχτερινό και μάταιο.

Και μέσα στα χαράματα
που χαίροντ’ οι θλιμμένοι
τριγύριζα με κλάματα
σαν κάτι που πεθαίνει.

Και κάποιος κάπου με ξεχνάει
κέρμα η καρδιά που δεν περνάει
και πάντα ένα γραμμάτιο
νυχτερινό και μάταιο.

Και μαύρη πέτρα δαχτυλίδι
μένω και φεύγει το ταξίδι
και πάντα ένα δωμάτιο
νυχτερινό και μάταιο.