Κοίτα που έμαθες ανθρώπους να σκοτώνεις
κοίτα που μ' άφησες κι αρχίνισε να βρέχει
όπως παλεύαμε στη μέση της οθόνης
στα πόδια το 'βαλε η αγάπη σου και τρέχει.

Νύχτωσε πάλι και σιγά που δε μπορείς
άδειασ' η μέρα κι ένα βλέμμα σου δεν πήρα
έμαθα δίπλα σου, θα μάθω και χωρίς
καλά το λεν, η ομορφιά δεν έχει μοίρα.

Νύχτωσε πάλι και σιγά που θα φανείς
απ' την παρτίδα της καρδιάς μου πήγες πάσο
ήμουνα ρούχο, δε με φόρεσε κανείς
ήμουν κορίτσι και κοντεύω να γεράσω.

Κοίτα που έμαθες ανθρώπους να σκοτώνεις
κοίτα που μ' έριξες στη λύπη τη μεγάλη
μάθε λοιπόν, αφού γυρνάς και καμαρώνεις
δεν είσαι μόνος σου, με παρατήσαν κι άλλοι.