Ο αϊτός, φτερωτός κεραυνός,
γλιστρούσε στις πτυχές τ’ αέρα, μιά φορά.
Υψιπέτης, τα πτηνά επιτηρούσε μ’ άγριο μειδίαμα.
Τα μικρά τα πουλιά τόν εθαύμαζαν,
μα τα γεράκια τόν ζηλεύανε·
και οι γύπες τόν ικετεύαν, να τούς ρίξει μόνο μιά ματιά.
Μα δεν τού αρκούσ’ η εξουσία του,
που ήταν το πτηνό του Δία και καθόταν δίπλα του.
Βαριά αναστέναξε και μελαγχόλησε.
Ένιωσε κι ο αϊτός, τη σκληρή τη μοναξιά και αγωνία,
που βιώνει καθείς Πάπας, Βασιλιάς, Αντάρτης·
(και οι ...Άλλοι τίποτα).

Και αποφάσισε ν’ ανεβεί στον ήλιο, ο χρυσός ο χρυσαϊτός,
για ν’ αστράψουνε τα φτερά του πιο πολύ
κι η δόξα του να απλωθεί.
Μα ‘κεί πάνω, τα φτερά κι η δόξα του φωτιά επήρανε
και πέσαν στων ανέμων τις ορδές.
(Το μικρό σκαθάρι κάγχαζε για το τσαλάκωμα).
Σε δάσος κρύφτηκε. Δεν ξαναφάνηκε.