Ήταν ωραία τα βράδια της κρίσης
που έμενες εκεί·
μέσα στα παραπήγματα
κοιμόμαστε μαζί
και το κανάλι της Βουλής όλη νύχτα
έπαιζε Παραφράσεις του Liszt
μέχρι ν’ αρχίσει το requiem
της κυβέρνησης.

Μαζί τα φάγαμε απ’ τον κώλο, μωρό μου -
δεν έχεις παράπονο.
Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες μια μέρα,
μα το χώμα θά ’ναι άγονο...
Θα κλαίμε ακόμα τις αξίες της Δύσης
μία-μία,
μα ο κύκλος είχε προ αιώνων κλείσει
για τη δημοκρατία...

Ήταν βαρύς ο σταυρός του Υιού σου
κι εσύ, Πατέρα, νεκρός·
κι αν ήσουν υπεράνθρωπος,
όχι, δεν ήσουνα θεός...
Κι αν, όπως φαίνεται, μέχρι το τέλος
θα πλανηθούμε μοναχοί,
λεφτά υπάρχουν - δεν υπάρχουν,
ποτέ δε θά ’μαστε φτωχοί.

Ήταν ωραία τα βράδια της κρίσης
που έμενες εκεί·
στη διαπραγμάτευση του χρέους
το μέτρο ήσουν εσύ.
Σιγά μην κλάψω τις αξίες της Δύσης,
σιγά μη φοβηθώ,
κάτω από το πάπλωμα
ο κόσμος σου είμαι εγώ...