Είναι που άφησες επάνω μου να στάξει
μικρή φωτιά απ’ τη μεγάλη που σου ζήτησα.
Είναι που μέσα σ’ ένα σπίρτο, έτοιμο ν’ ανάψει
σα να ’ταν σπίτι, μπήκα και κατοίκησα.

Είναι που μοιάζεις με μαχαίρι
πάνω στην πόρτα καρφωμένο
την ώρα που σε περιμένω.

Είναι που τόσο επιμένω
και κάπου κάπου σε κουράζω,
είναι που πάλι σε φωνάζω.

Είναι που στέκεσαι ξανά απέναντί μου
άνθρωπος ξένος, που ποτέ του δε μου μίλησε.
Είναι που δεν κρατά η ζωή, όσο κρατά η ψυχή μου
κλεισμένη σ’ ένα στόμα που δε φίλησε.

Είναι που μοιάζεις με μαχαίρι
πάνω στην πόρτα καρφωμένο
την ώρα που σε περιμένω.

Είναι που τόσο επιμένω
και κάπου κάπου σε κουράζω,
είναι που πάλι σε φωνάζω.