Όχι, δε θά ’χουμε εκπλήξεις πια,
τώρα όλα θα κυλήσουν ομαλά.
«Αναζωπύρωση», μια λέξη που θα πρέπει να ξεχάσουμε.

Πόσες φορές «θα περάσει κι αυτό»;
Όλη η ζωή μου ένα σκληρό πορνό,
μία θητεία στην απόγνωση γεμάτη απωθημένα κι εκκρεμότητες.

Όχι, δε θέλω τίποτα να θυμηθώ,
τον χόρτασα τον αποχωρισμό.
Υποχωρήσεις πάνω απ’ τον εγωισμό δεν είναι πια η κλίση μου·
τίποτα πια δε θα δεχτώ.

Δεν έχω πια καμία προσδοκία,
παρήλθε και η σταυρική ηλικία·
πάνω στη γύμνια συντελέστηκε η άνοδος και η πτώση μου.

Όσες καρδιές κι αν στο κουτάκι μου βρω,
το τέλος θά ’ναι πάντα οδυνηρό·
ένα παιχνίδι είναι η ζωή, που όμως στο τέλος όλοι χάνουμε...

Όχι, δε θέλω τίποτα να θυμηθώ,
τον χόρτασα τον αποχωρισμό.
Απλές ασκήσεις στον υπαρξισμό μού άφησες και έφυγες (δεν ήξερες),
μα να τις λύσω αδυνατώ...

Γράφω «Τα πάντα είναι προσωρινά»,
μα δεν πιστεύω ούτε σε μένα πια...
Κάθε φορά που σε θυμάμαι κάνω κι ένα ακόμα βήμα προς το θάνατο.