Πώς το παρεξηγώ αυτό το μωρό
κάθε φορά που γίνεται αναβλητικό
και πώς το χρησιμοποιώ
κάθε φορά που βάζω στο μυαλό μου το κακό...
Αχ, πόσο ζω στο πρόσωπό του
τον πιο σκληρό ρομαντισμό...

Πως το θέλω εδώ θέλω να του πω
κάθε φορά που μιλάμε στο τηλέφωνο.
Κι αν μου αντισταθεί
θα μ’ αναγκάσει να του πως τ’ αγαπώ, κι ας μην το εννοώ.
Αχ, πόσο ζω στο πρόσωπό του
το ψέμα σαν αληθινό...

Κι αναρωτιέμαι αν πρέπει ξανά να αφεθώ
να πέσω στην παγίδα σου - το ξέρεις πως μπορώ...
Κι αναρωτιέμαι αν τώρα πρέπει και πάλι να αφεθώ
ή να σε ρίξω στην παγίδα μου εγώ.

Πώς το ταλαιπωρώ αυτό το μωρό...
Δεν είναι σωστό, μα δε μπορώ να αντισταθώ...
Και δεν υπάρχει διαφυγή,
παρά στη σκέψη μόνο πως κι αυτό ακόμα με ταλαιπωρεί
και είμαστε ο ένας για τον άλλο
μια ανοιχτή πληγή.