Του καλοκαιριού ο απόηχος,
οι τελευταίες ώρες πριν φύγει,
οι στιγμές που μένουμε αμίλητοι
μέχρι να έρθει το ταξί
(αχ, το βουνό νά ’πεφτε πάνω μου...)

Του μεσημεριού η παραίτηση
Τα πράγματα σκοτώνουν μαζεμένα
Είναι νεκρό το φιλί αυτές τις ώρες
Κι όταν πλησιάζει το ταξί,
πες μου πώς να κρύψω το δάκρυ,
όταν ωρύονται στο κεφάλι μου...

...οι ίδιες πάλι μαύρες φυσαρμόνικες
τα μεταλλόφωνα της θλίψης,
τα ηλεκτρονικά τερτίπια της αμηχανίας,
η Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας

Του γυμνού κορμιού η απόλαυση,
οι τελευταίοι ψίθυροι στο αφτί μου
Είναι πληγή που δεν κλείνει αυτή η ανάμνηση
Με το μαχαίρι του ψωμιού
θα κοπώ για να κρύψω το δάκρυ.