Σε ένα παραμύθι την είδα μια φορά
στ’ αμάλαγα τα στήθη αστέρια να φορά.
Στην ψάθινη καλύβα απλώνει στο σχοινί
τον μπάτη και το λίβα κι ακούει μια φωνή.

Μικρή βασιλοπούλα στα όνειρα θα πας
με χάρτινη βαρκούλα μονάχα αν αγαπάς.
Χαρτί παίρνει και φτιάχνει βαρκούλα και πανιά
και έμοιαζε με άχνη στη μαύρη σκοτεινιά.

Στη μέση του πελάγου στης λήθης τα σκαλιά
θυμήθηκε του μάγου τα λόγια τα παλιά.
Μικρή βασιλοπούλα σε αυτόν που αγαπάς
με την καρδιά βαρκούλα μονάχα εκεί θα πας.

Στο στήθος το μαχαίρι καρφώνει μια βραδιά
και ρίχνει στο ασκέρι βαρκούλα την καρδιά.
Στη ράχη του κυμάτου ακούει στη βουή
χαράματα Σαββάτου την ίδια τη φωνή.

Μικρή βασιλοπούλα που πας χωρίς καρδιά
στο Δράκο στο Γιαγκούλα με τα βαριά κλειδιά.
Με κάτασπρο φουστάνι την είδα στην ουρά
με νυφικό στεφάνι στα άπατα νερά.

Στη σκοτεινή τη λίμνη στη μαύρη ξενιτιά
στου έρωτα τη δίνη στου γάμου τη φωτιά.
Κι μαύρος ο βαρκάρης με απόκοσμη μιλιά
μονάχα εσύ θα πάρεις της λέει Βασιλιά.