Αυτός ο ρόλος που όλο παίζω και με παίζει
σε μια παράσταση με δίχως σκηνικό
οι μάσκες πρόσωπα σπασμένα στο τραπέζι
χαλίκια που΄φτιαξαν θεό μωσαϊκό.

Ο σκηνοθέτης μεθυσμένος με κοιτάζει
και μ΄ορμηνεύει με νοήματα παλιά
αυτός ο άγνωστος ο ρόλος με τρομάζει
και στέκει όρθιος στου κόσμου τα σκαλιά.

Χρόνια δεμένος με σχοινιά στα καμαρίνια
με ανακρίνουνε φονιάδες θεατές
λένε οι γύφτισσες γριές τα μερομήνια
και διαφημίζουνε σιωπές οι ποιητές.

Αυτός ο ρόλος κάθε βράδυ με λυτρώνει
σ΄ένα μονόπρακτο αρχαίο σκοτεινό
κι όταν κερδίζω το κοινό μ΄αποθεώνει
με ένα πρόσχημα γελοίο και φτηνό.

Μέσα στην αίθουσα κοιμούνται οι φαντάροι
και μες τα δίκοχα φυτρώνουνε σπαθιά
ένας αυτόχειρας στο τέλος μου ποντάρει
και μπαίνει πάλι μες το ρόλο μου βαθιά.