Δεν υπάρχει λεωφόρος, δεν υπάρχει άλλος δρόμος
Να γυρνάει πίσω σε σένα, να γυρνάει στα περασμένα
Ν’ ανταμώσουν οι ματιές μας, ν’ ακουμπήσουν οι ψυχές μας
Μόνο αυτό το άθλιο χρώμα
Δεν υπάρχει προσευχή, δεν υπάρχει ούτε μια ευχή
Που από πάνω να σ’ αρπάξει, όσα γίνανε ν’ αλλάξει
Να σε φέρει πάλι σπίτι, δεν αρκούν χιλιάδες μίτοι
Για να βρεις το δρόμο πίσω
Πέφτει η βροχή πονάει σα σφαίρα, η άνοιξη που’ ναι πατέρα
Κι έγιναν οι δρόμοι μου γυαλί
Θα σε βλέπω στα παιδιά μου, να σε νιώθω στη σκιά μου
Ποιο απ’ τα αστέρια να ’σαι στον ουρανό
Πού ’σαι μπαμπά

Δεν υπάρχει ούτ’ ένα φως, να μη φέρνει τη σκιά σου
Για μια μοναχά στιγμή, στην αλήθεια σα ρωγμή
Θα ‘θελα να τα πούμε, να μιλάμε να τσακωθούμε
Να σε ζήσω, να με ζήσεις

Πέφτει η βροχή πονάει σα σφαίρα, η άνοιξη που’ ναι πατέρα
Κι έγιναν οι δρόμοι μου γυαλί
Θα σε βλέπω στα παιδιά μου, να σε νιώθω στη σκιά μου
Ποιο απ’ τα αστέρια να ’σαι στον ουρανό
Πού ’σαι μπαμπά
Γιατί δε μιλάς, γιατί δε σαλεύεις,
γιατί με κοιτάζεις μέσ’ απ’ τη φωτογραφία
Σ’ αυτό τ’ άσπρο φόντο, ποτάμια από μάρμαρο,
ποτάμια από θάνατο

Αν μ’ ακούς και αν βλέπεις, να διαλύομαι σε σπίθες,
να κοιμάμαι σε κρεβάτια, που παράθυρα δεν βλέπουν,
μόνο τοίχους να θεριεύουν, δώσε μου μόνο ένα σήμα
πως υπάρχεις, είσαι δίπλα
Ότι κι αν πω δεν ακούς πια,
μόνο λέω που ’σαι μπαμπά
Ποιο απ’ τ’ αστέρια να ’σαι στον ουρανό
Σαν να άδειασε η μέρα,
η άνοιξη που’ ναι πατέρα
Και ο ήλιος στάχτη στο κενό
Πού ’σαι μπαμπά