Κύμα σα να ’ταν οι στιγμές
πνιγμός οι σκέψεις οι θολές
ότι θα φύγεις.
Μα στ’ άδειο μου γυμνό σκαρί
κυλά μια μέθη καθαρή
σαν με τυλίγεις.

Γοργόνες νότες με φτερά
δίπλα μου τάχα με χαρά
θε να πετάξουν.
Και τ’ ακριβό σου το φιλί
ηλιοβασίλεμα μαβί
θα το φυλάξουν.

Μες στο δικό σου το βυθό
θέλω ξανά να κοιμηθώ
γλυκά κι απόψε.
Με κρύο αλμυρό νερό
κι ένα μαχαίρι κοφτερό
τη μνήμη κόψε.

Χάλκινη άμμος σαν γενείς
όπου ο καθένας και κανείς
φυσά και φεύγεις.
Κύμα που τρέχει και γυρνά
όταν ο χρόνος δεν περνά
πώς τον μαγεύεις;

Θα ’ρθουν τα λόγια απαλά
στ’ άσπρα ντυμένα τα καλά
παρηγοριά μου…
Πως μια νεράιδα του γιαλού
είχε περάσει προ πολλού
απ’ την καρδιά μου.