Το ξέρω θα σε χρειαστώ γι’ αυτό θα πρέπει να υποστώ κι όσα νομίζεις.
Είμαι του έρωτα ασθενής και μιας ισόβιας ποινής που μου χαρίζεις.
Στο τίποτα και στο μετά ποντάρουν φίλοι μου κλεφτά και στις συμπτώσεις.
Η τύχη ν’ απασχοληθεί με άλλη άρρωστη ψυχή για να με σώσεις.

Δεν έχω πλοίο μήτε οδό και τι να κάνω τώρα εδώ. Δεν θα μιλήσεις.
Ούτε σκιά ούτε φωνή στον κήπο στη Γεθσημανή θα με φιλήσεις.
Αίμα και σώμα σε ζητούν σ’ έχουν ανάγκη για να ζουν να κινδυνεύουν.
Να γίνει η αγάπη απειλή να ζεις γυμνός σ’ ένα κελί που σημαδεύουν.

Το σίγουρο είναι πως θα ‘ρθεις και πως στο χάος θα σταθείς να μη σ’ αγγίζω.
Θα ‘σαι αέρας και σκιά και θα κοιτάς και θα γελάς που δεν σ’ αγγίζω.
Το ξέρω θα σε χρειαστώ και πρέπει αλλιώς να το σκεφτώ πως προχωράνε.
Είσαι ένας κίνδυνος βαρύς που πάντοτε τον συντηρείς να σ’ αγαπάνε.