Στη κάτω βρύση του χωριού τη χρυσοσκαλισμένη
μια λυγερή αρχόντισσα κάθε πρωί πηγαίνει

Κι είναι η θωριά τζη φωτεινή κι γιομορφιά τζη λιάζει
μα πιο πολύ το γέλιο τζη είναι απου χει χάζι

Κι όντε σημώνει στο νερό τα χείλια τζη και βρέχει
του έρωτα τα χρώματα ο καταπώτης έχει

Κι όσα πουλιά πηγαίνουνε κι όσοι αθρώποι πιούνε
μαγεύγει τζη ο έρωτας κι όλοι την αγαπούνε

Έτσα κι εμένα με βγάλε η στράτα στο βρυσάλι
κι ήπια τσ αγάπης το νερό κι έχω πληγή μεγάλη

Κι έγινε πέτρα η σκέψη μου στης βρύσης το βοτζάλι
και τηνιμένει να την δει με πεθυμιά μεγάλη

Αυτή είναι η αγάπη μου αυτή είναι η ζωή μου
και ο σταυρός ο τυχερός απου κρατω μαζί μου

Κι ανε το θέλει ο Θεός κι οι δώδεκα Απόστολοι
στς αγκάλες τση θα σβήσουνε οι στεναγμοί μου όλοι