Εσύ ήσουνα αυτός, αιώνια απών
απών απ’ τη ζωή μου μου ‘ταξες στο παρελθόν.
Υπόσχεση ιερή που έδωσες εσύ
πως τη γυναίκα της ζωής σου πια την είχες βρει.

Πέρασα τα βράδια μου ψάχνοντας τα χάδια μου
που μου είχες τάξει μα σε μία νύχτα τα ‘χα χάσει.
Πέρασα τις μέρες μου και τις καλημέρες μου
να τις πνίγω στο κρεβάτι, στο σκοτάδι, στον καημό.

Άραγε, συνεχίζω σε ξαναρωτώ
θα βρίσκαμε μαζί μίαν άκρη.
Άραγε, σε σένα που έφυγες μιλώ
θα άλλαζες για μας το χάρτη.

Εσύ ήσουν αυτός που ήσουν καθοδόν
στο δρόμο που μας έφερε στο χωρισμό αυτόν.
Το μαύρο ήταν λευκό αν το ‘λεγα εγώ
κι η επιθυμία μου για σένα απαγορευτικό.

Πέρασα τα βράδια μου ψάχνοντας τα χάδια μου
που μου είχες τάξει μα σε μία νύχτα τα ‘χα χάσει.
Πέρασα τις μέρες μου και τις καλημέρες μου
να τις πνίγω στο κρεβάτι, στο σκοτάδι, στον καημό.

Άραγε, συνεχίζω σε ξαναρωτώ
θα βρίσκαμε μαζί μίαν άκρη.
Άραγε, σε σένα που έφυγες μιλώ
θα άλλαζες για μας το χάρτη.