Άνοιξε πάλι τα φτερά νύχτα να μ’ αγκαλιάσεις
και με στοργή τά πάθη μου και τσ’ έγνοιες να σκεπάσεις.
Άπλωσε τη γαλήνη σου στα μέλη του κορμιού μου
και γιάτρεψε μου τσι κρυφές πληγές του λογισμού μου
να νοιώσω μέσα στη βαθιά κι ερωντική σου αγκάλη
πως δροσερεύγω στη χρυσή βροχή τ’ ονείρου πάλι
Νύχτα σε σένα μοναχά τη λύτρωση γυρεύγω
και μόνο κάθε που βρεθώ στην αγκαλιά σου αρνεύγω