Γέμισε ο κόσμος μυρωδιές από το πέρασμά σου
γιατί βαστάς την άνοιξη μέσα στην αγκαλιά σου.

Μοιάζει η μορφή σου μ’ άνοιξη ροδοπλασμένη κόρη
κι ο νους μου εγίνηκε βοσκός ντεληκανής στα όρη

Τη λάμψη σου δεν έχουνε όλης τση νύχτας τ’ άστρα
του έρωντα ανυφαντού τ’ ονείρου μου ξομπλιάστρα.

Φαντάζομαι ο παράδεισός τη χάρη τω μαθιώ σου
θα ν-έχει και την ομορφιά που ’χει το πρόσωπό σου.

Αν δε σε δω ζουμπούλι μου σκιάς μια φορά την μέρα
με πιάνει το παράπονο κι η θλίψη από τη χέρα.

Βιόλα ’ς τση Ρόκας την κορφή πολλοί σε πεθυμούνε
μα να σε κόψουν δεν μπορούν κι ούτε να μυριστούνε

Επήρες μου τονε το νου από την κεφαλή μου
βιόλα κανακεμένη μου Κανί-Καστελιανή μου.

Ο έρωντας τον άθρωπο κοπέλι τον-ε κάνει
κι όσο κι αν είναι φρόνιμος θα τον-ε κουζουλάνει.

Με τα φτερά του έρωντα όποιος πετά μπελί ’ναι
μεσούρανα ’ναι στη χαρά ότι καιρός κι αν είναι.

Το νάζι και το πάσο σου ψημιδευτό κοράσσο
μ’ ανοίγουνε του έρωντα την πόρτα να περάσω.

Αυγή μου χαμογελαστή κι ερωντική μου βρύση
ποτέ από το χείλι σου το γέλιο να μη σβήσει.