Ελλάδα πόσο μου έλειψες,
τον ήλιο σου αγαπάω,
εσύ όμως με έδιωξες
σε άλλη γη να πάω.

Οι εποχές αλλάξανε
μα εσύ στα ίδια μένεις,
μαζί σου εμείς βουλιάξαμε
και τώρα αργοπεθαίνεις.

Πατρίδα μου αφιλόξενη
κι εμείς δικοί σου πρόξενοι,
παιδιά σου και παιδιά μας,
τα παίρνεις μακριά μας.

Ζητιάνα και ξυπόλυτη,
σε θέλουν οι υπόλοιποι,
για άλλους θυσιάστηκες,
σ’ έναν σταυρό κρεμάστηκες.

Ελλάδα μου σταμάτησες
να δίνεις πια τα φώτα
Στο ψέμα σου ναυάγησες
κι έχεις αλλάξει ρότα.

Τόσους αιώνες έφεγγες,
πολιτισμού κοιτίδα
μα τώρα πια αντί για φως,
μας κλέβεις την ελπίδα.