Την πόρτα άφησ’ ανοιχτή
τη νύχτα κι ήρθε να με βρει
του ύπνου το τελώνιο.

Έφερε και δυο σύννεφα,
με πήραν απ’ τα κύματα,
με ξέβρασαν στο Ικόνιο.

Στου Ταύρου την οροσειρά
μ’ αντάμωσε ο Μεβλανά,
με πήρε από το χέρι.

Μ’ ανέβασε στο ξάγναντο
να δω του κόσμου το άφθαρτο,
μ’ αντί για το αστέρι,

είδα το θείο το τραγί,
βαθιά να κείται μες στη γη,
απ’ τ’ άλγος διπλωμένο.

Να ‘χει την όψη ανθρωπινή
και με μια γλύκα αξήγητη
για το τετελεσμένο.

Μεστώνει η γνώση και γεννά
σοφία, που όποιος κατακτά
δεσπόζει του θανάτου.

Κι αυτός που ψάχνει το τραγί,
δεν θα το βρει βαθιά στη γη,
μα μέσα στην καρδιά του.